ประวัติความเป็นมา

เมื่อยังเยาว์ มารดาบิดาได้จัดการให้ศึกษาอักขรสมัยเบื้องต้นที่บ้านก่อน ต่อมาจึงนำฝากให้เรียนเพิ่มเติมในสำนักวัดเทพศิรินทร์ อีกถึงปีมะโรง พุทธศักราช ๒๔๓๕ อายุได้ ๑๒ ขวบ บรรพชาเป็นสามเณรในสำนักนั้น พระธรรมไตรโลกาจารย์ (เดช) เมื่อยังเป็นพระเทพกวี เป็นพระอุปัชฌายะ ครั้นบวชแล้วคงอยู่ศึกษาพระปริยัติธรรมในสำนักนั้น จนจบชั้นเปรียญโท ถึงปีกุน พ.ศ.๒๔๔๒ สอบได้เปรียญเอก เทียบ ๗ ประโยค มหามกุฏราชวิทยาลัยตั้งให้เป็นครูเอกโรงเรียนภาษาบาลีวัดเทพศิรินทร์ในศกนั้นด้วย ลุปีขาล พ.ศ.๒๔๔๕ มีอายุ ๒๐ ปีบริบูรณ์

อุปสมบท ณ วันที่ ๘ กรกฎาคม มีนิยมนามตามภาษามคธว่า เขมจาโร สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรส
ครั้งนั้นยังเสด็จดำรงพระยศเป็นพระเจ้าน้องยาเธอ กรมหมื่น ฯ เป็นพระอุปัชฌายะ
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์(ญาณวโร เจริญ) ยังดำรงสมณศักดิ์เป็นพระราชมุนี เป็นพระอุปสัมปทาจารย์

อุปสมบทแล้วคงอยู่ในพระอารามนั้นไปศึกษาเล่าเรียนในสำนักสมเด็จพระมหาสมณเจ้ากรมพระยาวชิรญาณวโรรส
เข้าแปลพระปริยัติธรรม ณ สนามวัดพระศรีรัตนศาสดาราม ได้ประโยค ๘ ในปีนั้น รุ่งขึ้น พ.ศ.๒๔๔๖ แปลได้ประโยค ๙ ถึง พ.ศ. ๒๔๕๒ ทรงตั้งเป็นพระอมราภิรักขิต ที่พระราชาคณะผู้ช่วยเจ้าอาวาสวัดเทพศิรินทร์ ในฝ่ายเทศนาก็ทรงตั้งให้เป็นคณาจารย์เอก และสมเด็จพระมหาสมณเจ้าโปรดให้เป็นกรรมการสนามหลวง และกรรมการในมหาเถรสมาคมด้วยองค์หนึ่ง ต่อมาขอพระบรมราชานุญาตลาสิกขา ณ วันที่ ๑๓ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๔๕๙